Portal Orzeczeń Sądu Rejonowego w Mogilnie

WYROK

W IMIENIU RZECZYPOSPOLITEJ POLSKIEJ

Dnia 5 października 2020 roku

Sąd Rejonowy w Mogilnie I Wydział Cywilny

w składzie:

Przewodniczący Sędzia Daniel Sobociński

Protokolant stażysta Elżbieta Stegienda

Po rozpoznaniu na rozprawie 30 września 2020 roku w M.

sprawy z powództwa (...) Sp. z o.o. z siedzibą w M.

przeciwko pozwanej A. W.

o zapłatę

1.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda 1.056,47 zł (tysiąc pięćdziesiąt sześć złotych czterdzieści siedem groszy) z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 31,47 zł (trzydzieści jeden złotych czterdzieści siedem groszy) od 13 marca 2017 roku do dnia zapłaty, od 762,57 zł (siedemset sześćdziesiąt dwa złote pięćdziesiąt siedem groszy) od 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty i od 262,43 zł (dwieście sześćdziesiąt dwa złote czterdzieści trzy grosze) od 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty.

2.  Zasądza od pozwanej na rzecz powoda 1.017,00 zł (tysiąc siedemnaście) tytułem zwrotu kosztów procesu.

Sygn. akt I C 543/20

UZASADNIENIE

Powód (...) Sp. z o.o. z siedzibą w M. wniósł 4 marca 2020 roku do Sądu Rejonowego w Mogilnie pozew przeciwko pozwanej A. W. o zapłatę 1.056,47 zł wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od 13,47 zł od 13 marca 2017 roku do dnia zapłaty, od 762,57 zł od 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty i od 262,43 zł od 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty i przyznanie kosztów procesu. W uzasadnieniu pozwu wskazano, że powód w ramach prowadzonej działalności gospodarczej zaopatruje pozwaną w wodę i odprowadza ścieki z nieruchomości przy ul. 11 listopada 58 w M.. Świadczenie tychże usług wynika z zawartej 10 października 2003 roku przez strony umowy nr (...) o zaopatrzeniu w wodę i odprowadzanie ścieków. Do umowy został podpisany 11 marca 2015 roku aneks zgodnie z którym płatnikiem została określona A. J. (1), przy czym w przypadku braku płatności przez płatnika, za należności odpowiada pozwana. A. J. (1) nie uregulowała trzech faktur za dostawę wody i odbiór ścieków. W związku z powyższym do zapłaty została wezwana pozwana, która do dnia wniesienia pozwu zaległości nie uregulowała.

Sąd Rejonowy w Mogilnie 9 lipca 2020 roku wydał nakaz zapłaty w postępowaniu upominawczym w sprawie I Nc 255/20.

Pozwana w sprzeciwie od nakazu zapłaty wniosła o oddalenie powództwa. Ze sformułowanych w sprzeciwie i na rozprawie zarzutów wynika, że pozwana stoi na stanowisku, iż nie jest zobowiązana do uiszczenia należności wynikających z przedmiotowych faktur. Faktury te powinna uiścić A. J. (1), zgodnie z podpisanym przez strony aneksem do umowy, która to wynajmowała mieszkanie od pozwanej i zgodnie z łączącą je umową była zobowiązana do uiszczenia rachunków za zużytą wodę. Pozwana zakwestionowała zapis aneksu, zgodnie z którym również odpowiada za zapłatę należności w sytuacji, kiedy płatnik rachunku nie zapłaci.

W toku rozprawy strony podtrzymały swoje stanowiska.

Pomiędzy stronami nie było sporu co do łączącej ich umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków. Pozwana nie kwestionowała również wysokości zużycia wody i dalej wysokości naliczonych opłat. Nie było także sporu co do podpisanego aneksu, przy czym strony wywodziły z niego odmienne skutki prawne, o czym mowa będzie poniżej. Istota sporu sprowadzała się do tego, czy pozwana w związku z podpisanym aneksem do umowy była zwolniona z obowiązku zapłaty należności za dostarczoną wodę i odprowadzenie ścieków w czasie, kiedy nieruchomość wynajmowała od niej A. J. (1).

Zgodnie z art 6 ust. 1 Ustawy o zbiorowe zaopatrzenie w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków (dalej Ustawa), dostarczenie wody lub odprowadzanie ścieków odbywa się na podstawie pisemnej umowy o zaopatrzenie w wodę lub odprowadzanie ścieków zawartej między przedsiębiorstwem wodociągowo – kanalizacyjnym a odbiorcą usług. Elementy umowy wymienione są w art 6 ust. 3 Ustawy.

Strony łączy umowa nr (...) z 10 października 2003 roku na dostawę wody i odprowadzanie ścieków z nieruchomości pozwanej, położonej w M. przy ul. 11 listopada 58. Zgodnie z § 9 pkt 5 Umowy odbiorca (pozwana) dokonuje zapłaty za dostarczoną wodę i odprowadzone ścieki w terminie określonym w fakturze. Zgodnie z § 9 pkt 6 Umowy, zgłoszenie przez odbiorcę zastrzeżeń do wysokości faktury nie wstrzymuje jej zapłaty. Natomiast z § 9 pkt 8 Umowy wynika, że w przypadku niedotrzymania terminów płatności określonych w fakturze, dostawca będzie obciążał odbiorcę odsetkami ustawowymi zgodnie z obowiązującymi przepisami.

W dniu 11 marca 2015 roku wygenerowano projekt aneksu numer (...) do umowy (...) z 9 czerwca 2003 roku. Przedmiotem aneksu było określenie warunków rozliczeń za zużytą wodę i odprowadzanie ścieków. Zgodnie z pkt. 3 aneksu, płatnikiem od dnia wejście w życie aneksu została A. J. (1), jako najemca lokalu. W punkcie 6 wskazano, że aneks traci ważność w chwili wygaśnięcia umowy najmu, a o wygaśnięcia umowy najmu odbiorca bezzwłocznie poinformuje dostawcę. Również o każdej zmianie terminu najmu odbiorca miał informować dostawcę. W punkcie 9 aneksu odbiorca oświadczył, że w przypadku nieuregulowania należności przez najemcę pokryje je w całości. Aneks miał wejść w życie po podpisaniu przez wszystkie strony, tj. dostawcę, odbiorcę i najemcę. A. W. podpisała aneks 13 kwietnia 2015 roku. A. J. (1) podpisała aneks 17 kwietnia 2015 roku. Na aneksie znajduje się również podpis Prezesa Zarządu dostawcy A. L., który nie zawiera daty złożenia podpisu. W tej sytuacji przyjąć należy, że aneks wszedł w życie 17 kwietnia 2015 roku.

Pismem z 19 lipca 2018 roku pozwana poinformowała powoda, że umowa najmu domu mieszkalnego przy ul. 11 listopada 58 wygasa 31 lipca 2018 roku.

Powód na nazwisko A. J. (1) wystawił 24 lutego 2017 roku fakturę Vat nr (...) na kwotę 133,22 zł, 8 lutego 2018 roku fakturę Vat nr (...) na kwotę 762,57 zł, 24 lipca 2018 roku fakturę Vat nr (...) na kwotę 262,43 zł. A. J. (1) opłaciła częściowo fakturę z 24 lutego 2017 roku, tj. 25 lipca 2017 roku zaliczono na poczet tej faktury 101,75 zł. Do zapłaty z tej faktury pozostało więc 31,47 zł. Pomimo wezwania przez powoda A. J. (1) pismem z 25 września 2019 roku do zapłaty należności wynikających ze wskazanych faktur A. J. (1) należności nie uregulowała. W konsekwencji powód pismem z 12 grudnia 2019 roku wezwał do zapłaty 1.056,47 zł A. W., która również długu nie uregulowała.

/ dowód: umowa o zaopatrzenie w wodę, aneks do umowy, oświadczenie pozwanej, faktury vat, wezwanie do zapłaty wraz z potwierdzeniem nadania pisma/

Powód swoje roszczenie wywodził z umowy o zaopatrzenie w wodę i odprowadzanie ścieków. Zgodnie z art. 6 ust. 3 pkt 2 Ustawy, umowa musi zawierać postanowienia dotyczące wzajemnych rozliczeń stron. Umowa zawarta przez strony takie postanowienia zawiera w § 9 pkt 1 do 4. Nadto w § 9 pkt 5 wskazano, że odbiorca dokonuje zapłaty za dostarczoną wodę i odprowadzone ścieki w terminie określonym w fakturze.

Z analizy przedmiotowego aneksu nr (...) (dalej Aneks) wynika, że strony ustaliły, iż w czasie wynajmowania mieszkania przez pozwaną przy ul. 11 listopada 58 w M. A. J. (2), płatności za dostarczoną wodę i odprowadzone ścieki ponosić będzie bezpośrednio A. J. (1). Jednakże pomimo zawarcia aneksu stroną umowy nadal pozostawała pozwana. I dlatego nadal obowiązywał pozwaną § 9 pkt 5 Umowy, zgodnie z którym była zobowiązana do uiszczania zapłaty, z modyfikacją wynikającą z aneksu. Modyfikacja polegała na tym, że od 17 kwietnia 2015 roku do 31 lipca 2018 roku powód mógł domagać się zapłaty bezpośrednio od A. J. (1). Nie oznacza to jednak braku odpowiedzialności za zapłatę pozwanej. W punkcie 9 Aneksu zawarto oświadczenie pozwanej, że w przypadku nieuregulowania należności przez najemcę pokryje te należności w całości. Skoro powód nie otrzymał zapłaty od najemcy A. J. (1), to skierował wezwanie do pozwanej. Nie ma żadnych podstaw do przyjęcia, że w związku z podpisaniem aneksu pozwana została zwolniona z obowiązku regulowania rachunków za wodę i ścieki za okres, w którym aneks obowiązywał.

Sąd nie znalazł żadnych podstaw do przyjęcia, że przedmiotowy aneks, a w szczególności jego pkt. 9, zawiera postanowienia abuzywne (niedozwolone postanowienia umowne), co podnosiła pozwana. Zgodnie z art. 385 ¹ § 1 kc, postanowienia umowy zawieranej z konsumentem nieuzgodnione indywidualnie nie wiążą go, jeżeli kształtują jego prawa i obowiązki w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami, rażąco naruszając jego interesy (niedozwolone postanowienia umowne). Nie dotyczy to postanowień określających główne świadczenia stron, w tym cenę lub wynagrodzenie, jeżeli zostały sformułowane w sposób jednoznaczny. Jeżeli postanowienie umowy zgodnie z § 1 nie wiąże konsumenta, strony są związane umową w pozostałym zakresie (§2). natomiast zgodnie z art. 385 ¹ § 3 kc, nieuzgodnione indywidualnie sąd te postanowienia umowy, na których treść konsument nie miał rzeczywistego wpływu. W szczególności odnosi się to do postanowień umowy przyjętych z wzorca umowy zaproponowanego konsumentowi przez kontrahenta. Ciężar dowodu, że postanowienie zostało uzgodnione indywidualnie, spoczywa na tym, kto się na to powołuje (§ 4). Nie ma wątpliwości, że pozwana jest konsumentem. Należy jednak mieć na uwadze całą treść przytoczonego przepisu i warunki jakie muszą zostać spełnione, aby można uznać poszczególne postanowienia umowy za niedozwolone. Nie wystarczy bowiem, aby cała umowa lub poszczególne jej części, była wzorcem umownym przedstawionym do podpisu konsumentowi, aby uznać te zapisy za niedozwolone i w konsekwencji niewiążące konsumenta. Przepis mówi wprost, że zapisy nieuzgodnione indywidualnie muszą dodatkowo kształtować prawa i obowiązki konsumenta w sposób sprzeczny z dobrymi obyczajami i rażąco naruszać jego interesy. Taka sytuacja nie ma miejsca w niniejszej sprawie. Aneks został przygotowany przez powoda 11 marca 2015 roku i przedstawiony do akceptacji pozwanej. Pozwana podpisała aneks dopiero 13 kwietnia 2015 roku. Aneks został sporządzony na wniosek pozwanej, która chciała, aby w czasie obowiązywania umowy najmu, za dostarczoną wodę płaciła bezpośrednio najemczyni. Pozwana miała wystarczająco dużo czasu aby zastanowić się nad podpisaniem aneksu. Ponadto postanowienia zawarte w aneksie nie są tego rodzaju, aby rażąco naruszały interesy pozwanej. Oświadczenie zawarte w pkt.9, zgodnie z którym odbiorca zobowiązuje się pokryć należności przez najemcę w przypadku, gdy ten nie ureguluje zobowiązania jest jasne i precyzyjne i nie stwarza żadnych problemów interpretacyjnych. Ponadto aneks był integralną częścią umowy łączącej powoda z pozwaną. Zgodnie z umową pozwana była zobowiązana do uiszczania płatności za wodę i ścieki i obowiązku tego nie kwestionowała. Z analizy aneksu nie sposób przyjąć, że wolą stron – tj. powoda i pozwanej było zwolnienie pozwanej z odpowiedzialności za regulowanie należności w sytuacji ich nieopłacenia przez najemcę. Zapisy aneksu są standardowe, zwyczajowo przyjęte w tego rodzaju umowach. Nie ma więc podstaw do uznania pkt 9 aneksu za niedozwolone postanowienie umowne, które nie wiąże pozwanej.

W relacjach pomiędzy powodem a pozwaną, wynikających z łączącej ich umowy, nie mają znaczenia relacje wiążące pozwaną z najemczynią A. J. (1), a wynikające z zawartej pomiędzy nimi umowy najmu. Powód nie był stroną umowy najmu i zapisy tej umowy w żaden sposób go nie dotyczą.

Mając powyższe na uwadze sąd przyjął, że w sytuacji, kiedy płatnik A. J. (1) nie zapłaciła faktur za zużytą wodę i odprowadzone ścieki obowiązek zapłaty przeszedł na pozwaną. Powód nie miał obowiązku dochodzenia roszczeń od A. J. (1), gdyż zgodnie z aneksem i umową obowiązek zapłaty za faktury obciążał również pozwaną i to w sytuacji, kiedy płatnik nie zapłacił w wyznaczonym terminie, wynikającym z faktur. Pozwana nie kwestionowała wysokości faktur. W tak przedstawiających się okolicznościach Sąd na podstawie art. 6 ust. 1 Ustawy o zbiorowym zaopatrzeniu w wodę i zbiorowe odprowadzanie ścieków , w zw. pkt 9 aneksu nr (...) i § 9 pkt 5 Umowy z 10 października 2003 roku zasądził od pozwanej na rzecz powoda 1.056,47 zł, wraz z ustawowymi odsetkami za opóźnienie liczonymi od poszczególnych kwot, tj. od 31,47 zł od 13 marca 2017 roku do dnia zapłaty, od 762,57 zł od 23 lutego 2018 roku do dnia zapłaty i od 262,43 zł od 8 sierpnia 2018 roku do dnia zapłaty. Żądanie zasądzenia odsetek ustawowych za opóźnienie wynika z art. 481 § 1 kc, zgodnie z którym wierzyciel ma prawo żądać odsetek za czas opóźnienia, jeżeli dłużnik opóźnia się ze spełnieniem świadczenia pieniężnego, chociażby wierzyciel nie poniósł żadnej szkody i chociażby opóźnienie było następstwem okoliczności, za które dłużnik odpowiedzialności nie ponosi. Uprawnienie do naliczenia odsetek wynika także z § 9 pkt 8 Umowy.

O kosztach postępowania w punkcie drugim wyroku Sąd orzekł na podstawie art. 98 § 1 kpc, stosując zasadę odpowiedzialności za wynik procesu. Pozwana przegrała sprawę w całości i zobowiązana była zwrócić powodowi poniesione koszty procesu. Na koszty te składa się opłata od pozwu 100 zł, opłata skarbowa od pełnomocnictwa 17,00 zł i wynagrodzenie pełnomocnika będącego radcą prawnym 900 zł.

SSR Daniel Sobociński

Zarządzenie: Odpis wyroku z uzasadnieniem doręczyć pozwanemu z pouczeniem,

Z apelacją lub za 14 dni